ROZDMUCHUJĄC STARE SPRAWY...

Rozdmuchując stare sprawy...

Zawędrowałeś w kwieciste łąki,

w zapachy lata, w morze rozłąki,

choć się zdawało, że jedność blisko... 

A nieco dalej było ściernisko 

i zżęte chabry schły w letnim słońcu... 

Ty sam szeptałeś, że zbyt gorąco...

Zachwycały cię letnie kolory

i bieli dużo - jak cud bezsporny,

i te zapachy co gęsto wisząc

już otulały wieczorną ciszą...

by w dzień znów piętno magii odcisnąć

i gęstą rosą w akacjach błysnąć.

Co jeszcze było? Za czym tęskniłeś?
Przypomnij sobie - duży wysiłek...?

Lecz przecież warto, bo o nią chodzi,
o tę jedyną... Ile to godzin
stałeś pod oknem, w cieniu sumaka...
z ściśniętym sercem, gotów zapłakać...

Teraz te łąki, to morze maków,
gęstwina wspomnień, płaszcz z tataraku...
trele słowika i gwizdy kosa
- a dom z przyjaciół już opustoszał...
Sam ze wspomnieniem i ze wzruszeniem,
i sam z tęsknoty wielkim brzemieniem...

Jest cisza... Liczysz ćmy nad ogniskiem...
Miała odwiedzić, przyjść - lecz nie przyszła.
Nie przyszła...

© Elżbieta Żukrowska 9.07.2019 r.
fot. własne