ŻYCIOWYM ŚLEPCOM...

Życiowym ślepcom...

Schodzisz w głąb swojej niedoskonałości.
Ręce rękom nierówne - jedne dają, drugie zabierają.

A jeszcze inne umieją tworzyć. 

Oczy... To smutek wielki, kiedy widzieć przestały. 

Tragedia osobista. Mrok na zawsze. 

Stworzyć obraz w mózgu... 

Zapisać niewypowiedziane... 

Rozpłakać się wierszem, wyżalić...

Schodzisz w głąb swego smutku,

ale już nie płaczesz.

Nie można drugi raz wylać tych samych łez.
Zamiast rozpamiętywać - pora zacząć tworzyć.

Bodaj nieudolny wiersz...
Lecz kto jeszcze czyta wiersze?
Tylko inni bracia-siostry poeci

i ten słowik co musi

podłożyć melodię pod tekst...

© Elżbieta Żukrowska 4.05.2018.

fot. Rozystronka