STRACH

Strach

Nadal siedzę z przymrużonymi oczami.

Noc minęła gładko, nawet nie czytałam,

za to długo walczyłam z nowymi myślami.

Nie dolewam do ognia oliwy - i chwała.

A moje potwory z horroru szły rzędem...
Płonął bank, gdzie niby kiedyś pracowałam,
zdeptane klomby kwiatów jak przez baby-jędze,
do tego jeszcze upiorny, rozzłoszczony hałas.

Wiem, to już ranek... A sen dalej warczy
i płyną obrazy nasączone łzami...
Upiorom ktoś kazał zabrać mnie na tarczy,
poległam szybko, bez sensu, bo za nic...

Płonie świat, trwa horror, chociaż jasne słońce,
droga jest zajęta przez wizje i grzmoty,
czas zakręcony wirem jak warkocz gorącym,
w chaosie stygną wizje, chociaż ślad ich złoty...

© Elżbieta Żukrowska 16.05.2018.
fot. z internetu