SZCZĘŚCIE

Szczęście 

Szczęście ma stare zdeptane sandały,
kapota na nim dla stracha wśród chwastów,
łata na łacie, a przecież świat cały
o szczęściu mówi, pragnie mieć na własność.

Szczęście z daleka tylko pięknym bywa,
gdy nie odróżniasz łat jego sukmany,
a gdy do ciebie - musisz je umywać,
troszczyć się bardzo, pokarmu dać dzbany.

Ani na chwilę o nim nie zapomnieć,
wymaga bowiem stałej pielęgnacji,
gdy zaniedbane - natychmiast odchodzi
poszukać sobie innej, stałej stacji. 

© Elżbieta Żukrowska 8.09.2019 r.
fot. Władysław Zakrzewski

*** /Były słowa-mosty.../

***
/seria o jesieni/

Były słowa-mosty
ciepło uśmiechu
dotyk ręki

A tu już babie lato popłynęło
dymy z ognisk
jesienne dźwięki

Czas nie ulegnie prośbom
i nie stanie dla nas

Wrzesień - otwiera jesień

Nawet w nas

© Elżbieta Żukrowska 7.09.2019 r.
fot. Pixabay - darmowe obrazy

JESIENNIE TAK

JESIENNIE TAK
/seria o jesieni/

Jesień to smutek, z mgieł kokony,
a później przenikliwe deszcze,
klangor żurawi, dni zbyt krótkie,
jedynie liście są weselsze.

I tylko liście lub owoce,
choćby kasztany w niskiej trawie,
albo berberys, dzika róża
- w okruchach słońca różowawe.

Jesień... Na plecach już kurteczki.
Spacer po parku niezbyt śpieszny.
Wiewiórka prosi o orzeszka,
taka zachłanna, że aż śmieszy. 

Usiądę teraz sobie w oknie...
Już chryzantemy zapachniały.
Za szybą świat jesiennie mokry...
a tu ogarek płonie mały.

 © Elżbieta Żukrowska 4.09.2019 r.
fot. Zdzisław Marciniak

GDY JESIEŃ PŁONIE

GDY JESIEŃ PŁONIE
/seria o jesieni/

Podobno szukasz głębi w wierszach
chcesz rozsmakować się jak w winie
lecz tylko czasem myśl przedniejsza 
z głębin wypłynie

Częściej masz opis wiosny lata
albo miłości do kobiety
i wyobraźnia figle płata
gdy jest się spiętym

Czy w wierszach odnajdziesz mądrości
poszukiwane upragnione
co w strofach można dziś zamieścić
gdy jesień płonie

Igły spadają już z modrzewi
rudość ogarnia lasy pola
specjalny zapach się rozkrzewił
tak jesień woła

Gdzieś w górach usypiają misie
już się objadły słodkich jagód
w dolinach wiatry mgłę kołyszą
czekają śniegu

Lecz jeszcze najpierw słoty deszcze
smutne jesienne rozważania
czy wiosny... doczekam się jeszcze
oto pytanie

© Elżbieta Żukrowska 4.09.2019 r.
fot. Darmowe zdjęcia na Pixabay

TAKA JEST JESIEŃ

Taka jest jesień
/seria o jesieni/

"Życie... ból... szczęście - mija wszystko..."*
- tak rozsypują się marzenia.
Jeszcze pamiętam tamten wieczór
- radosny serial.

Lecz już popękał klosz szczęśliwy
i nic mnie teraz nie ochrania.
Kwiaty zwiędnięte są w wazonie
- takie realia...

Nawłoć już nie chce bujnie kwitnąć,
wiatr z deszczem szarpie, tłamsi, gniecie.
Przemienia w błoto złote liście
-taka jest jesień...

© Elżbieta Żukrowska 3.09.2019 r.
fot. Zdzisław Marciniak
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
* - Sergiusz Jesienin - TYLE SMUTKU...

MGŁA NA OCZACH

Mgła na oczach...
/seria o jesieni/

To takie smutne przemijanie...
Ostatni listek na gałązce.
A ja zajęta wciąż czekaniem
- na kogo jeszcze...?

Młodość się szybko wyszumiała,
dojrzałe życie przeszło w trudzie...
Może i czasem narzekałam
- jak inni ludzie.

Czy żal mi było? Oczywiście!
Tego, że nie użyłam życia,
tak zagrzebana w obowiązkach
- kręgosłup skrzypiał.

I już. I koniec. Mgła na oczach.
Ławeczki dawno nie odwiedzam,
ty też do parku już nie chodzisz
- wszak ciebie nie ma...

© Elżbieta Żukrowska 3.09.2019 r.
fot. Zdzisław Marciniak

PRZEDJESIENNE SPOJRZENIE

Przedjesienne spojrzenie
/seria o jesieni/

Zajęte głowy, czas ucieka,
choć było lato - wrzesień czeka!
Dłonie wciąż słońcem rozpalone,
a tu już jesień woła - do mnie!

Astry podnoszą ciężkie głowy,
a motyl w cieniu agrestowym
chce łyczek soku i znów płynie
ku łąkom w wilgotnej dolinie...

Zajączek stanął, już nie usnął,
zna pola ze słodką kapustą,
więc słuchem sprawdza, czy bezpieczny,
w liściach kapusty będzie grzeczny...

Stadko kuropatw powiększone,
skrada się wolno w ściernisk stronę,
rade odnaleźć trochę ziarna,
ciężko o pokarm jest się starać...

Jesień na polu, jesień w sadzie.
A wszystkim raźniej nam w gromadzie.
Wróble na płocie dokazują,
wszak one także jesień czują.

© Elżbieta Żukrowska 1.09.2019 r.
Fot. Andrzej Kosiba.

LETNIE DYWAGACJE ROLNIKA

Letnie dywagacje rolnika

Laleczki, zabaweczki, basen na podwórku,
uśmiech mój najweselszy, plażing teraz ciurkiem.
Roboty pokończone, chłodne piwko murkiem.
O zmroku nas przybędzie - popijemy trunków...

Zapraszam wnet na śpiewy, przyjdą wsiowe lale,
bliziutko mamy krzaczki, jest sianko w stodole,
luksusy jak w hotelu, a wszystko znane, swoje.
I nawet tango tańczyć można, choć w upale.

A wieczorem zrobimy ognisko i grilla,
wzmocnimy swe siły konkretnym żarełkiem,
może będzie dość głośno, nie chronię przed zgiełkiem,
lecz musicie wybaczyć gdy zabawa gminna.

Trzeba się umieć cieszyć, nie wymagać dużo.
Spleść dłonie jak kłosy, zachłysnąć zapachem.
Gdy lale już odfruną to ucałować Stachę,
oddechy z nią wymieszać, oczarować wzgórzem.

Świt otworzy nam oczy, da na otrzeźwienie,
my, rolnicy szczęśliwi i trochę kochliwi,
nie musimy wyruszać aż na Malediwy,
skoro dzień się toczy - plażing jest wytchnieniem.

© Elżbieta Żukrowska 29.08.2019 r.

WIEJSKI PLAŻING

WARSZTAT /wiersz do zamieszczonej fotki/

Wiejski plażyng

Mam prywatny basenik na środku podwórka
tam wytapiam sadełko gdy zajdzie potrzeba
jak rolnik postępowy znam drogi do nieba
NA RAZIE śliczne lalki pożyczyła córka

Tu zażywam relaksu bez nerwów w hotelach
że czegoś nie dowieźli leniwa obsługa
dania były wystygła a droga zbyt długa
gdy z majdanem do plaży przyszło nam docierać

A na moim podwórku jest zasób powietrza
lipy już pachną miodem nikt nie hałasuje
bo w najbliższym sąsiedztwie nikt się nie buduje
nie ma sklepu kowala GEJSZA też nie mieszka

Zatem ja laleczki i piwo schłodzone
myśl swobodna płynie hen aż na koniec świata
ledwie przymknę oczęta  w marzenia ulatam
szczęście jest prawdziwe niewyobrażone

Po czwartym piwku lale tańcują na kole
ja się śmieję szeroko czekam na coś z nieba
bo bociany znów krążą pięćset plus potrzeba
mam życie jak z obrazka i pod parasolem

© Elżbieta Żukrowska 28.08.2019 r.
fot. z internetu

OJ, GŁUPIA JA

/pod warsztat "z tatarakiem"/

Oj, głupia ja...

Mówił, że mnie kocha, że jestem mu światem,
że mi podaruje auto "z automatem",
obiecał, że stworzy tu raj albo bajkę,
gotów był kupić nawet bałałajkę,
że nigdy, przenigdy, mnie nie zasmuci,
wszystkie skarby świata do nóg moich rzuci!
Śpiewał mi ballady i w oczy zaglądał,
dla swego kurażu herbatkę pił z prądem,
mnie wino przynosił, najsłodszą malagę,
wierzyłam, że wszystkim problemom da radę.
Namawiał na spacer, najlepiej do lasu.
Po drodze - tatarak, więc nie tracił czasu.
Coś jeszcze gdzieś było i chyba umknęło
na dziewięć miesięcy - dziś czas wieńczy dzieło...

Teraz wiem, jak to jest - dla zmyłki tatarak i bez.

A potem śmierdzące skarpety na środku
i do innej mówisz "mój ty słodki kotku"...

© Elżbieta Żukrowska 23.08.2019 r.
fot. Tapeciarnia

ZGODZIŁAM SIĘ

warsztat "z tatarakiem"

Zgodziłam się

... przyjęłam jego zaproszenie.
Kolacja miała być "na łonie".
A zatem kaptur, bluza, spodnie
co by się nie dać komarów hienie.
W porządku - chmarze.

Cóż nastąpiło? To jest ważne.
Kolacja była na cztery pary,
każda zaś miała namiocik mały,
kilo kiełbasy i napoje... przyjazne.
A szklaneczki... ?

"Ognisko płonie, szumią knieje",
chłopaki stawią ruszt na nóżkach,
ktoś pewnie myślał już o łóżkach...
a my do winka, gdyż wiatr wieje.
Nocka za krótka!

Pachnący wermut nam się trafił.
A zatem winko i kiełbaski,
następne słodkie rarytaski
- to nurkowanie w ciał geografii...
Czy on potrafi?

Cóż było robić? Zdjęłam spodnie...
Za moment był już zlot komarów
niczym do prywatnego baru!
Lecz chłopakowi jest wygodnie.
Czym mnie zaskoczy?

Owszem, zaskoczył, ale snem.
Nie było wcale bara-bara
za dużo wina - los pokarał!
Na przeprosiny dał tatarak.
I od komarów krem.

© Elżbieta Żukrowska 22.09.2019 r.
fot. z internetu

O KSIĘŻYCU

O księżycu

Zawirowało jasne niebo
błogo płynęły białe chmury
a ślady ptaków czarne krzyże
kręciły piruety z góry

Nie było nic Jęczały dzwony
Po co i na co taka chwila
nagłą kaskadą roztańczona
Po co i na co Właśnie mija

Całkiem na skraju horyzontu
księżyc swój łeb do góry dźwigał
choć jeszcze w pełni było słonko
on już się śpieszył szukał widza

Chciał być latarnią tą jedyną
lecz blask ze słońca zawsze czerpał
w wieczornych mgłach więc się rozpłynął
na nową ruszył poniewierkę

Doba za dobą noga w nogę
lecz raz tłuściutki a raz chudy
w rogalik smarowany miodem
zmieniał się czasem płynąc z góry

© Elżbieta Żukrowska 22.08.2019 r.
fot. z internetu

TU LAS, A TU WODA

/warsztat - noc w tatarakach/

Tu las, a tu woda...

Było trochę dywagacji
gęstym zmierzchem, po kolacji -

czy do lasu, czy w tatarak,

to rozstrzygnąć trzeba zaraz!

Mimo że niewielka grupa

- projekt lasu z chrzęstem upadł,

więc jezioro, namiot, piwo,

bardzo dobrze się złożyło. 

A do tego w małej niecce, 

jak to zwykle po wycieczce,

jest ognisko, palenisko,

są kiełbaski i.. słodka bliskość.

Już namioty rozstawione,

każda para w swoją stronę.
Ktoś przytula, ktoś całuje,
komar w gołe miejsce kłuje.

Za namiotem ściana lasu,
darmo nikt nie traci czasu.
Noc jest krótka, księżyc młody,
młodzi tęsknią do swobody.

I wszystko by dobrze było,
gdyby gości nie przybyło.
Mundurowi dwaj leśniczy
- co robimy w takiej dziczy?

Zezwolenie na ognisko.
Czemu auta stoją blisko?
Czy dziewczyny pełnoletnie?
Tu ktoś zaklął bardzo szpetnie...

To ognisko drogie było,
mandatami się skończyło.
I już zawsze tataraki
kojarzą się w tęga draką.

© Elżbieta Żukrowska 19.08.2019 r.
fot. własne

OŚWIADCZYNY

Oświadczyny

Skarbie najdroższy, pchełko miła,
choć z ciebie niezła rozbójniczka,
proszę, abyś się dziś zgodziła:
nie bądź mi jak plaga egipska.

Ja proponuję wspaniały bufet:
krew słodką, młodą, a czerwoną.
Zapłatą będzie ciepły uśmiech
- może zostaniesz moją żoną?

Pomijam różne niewygody:
psie zęby, szampon oraz wodę.
Jakoś możemy znaleźć słodycz!
We wspólnym bycie nie zawiodę.

Gdy zakopiemy się w kudełkach
psich, kocich albo pana lisa,
zapewniam cię, że jako pchełce,
świat cały będzie teraz zwisać.

© Elżbieta Żukrowska 17.08.2019 r.
fot. tapeciarnia

GNIAZDKO /czyli dwa w jednym/

Gniazdko
/czyli dwa w jednym/

- Przykręć to gniazdko, kochany tata.
Ono całkiem ze ściany "wylata".
- Mówi się "wylatuje" lub lepiej "wypada".
Daj mi dziś święty spokój i więcej nie gadaj!
- Ale to już szmat czasu, tatusiu kochany!
- Sport oglądam właśnie, więc nie bądź gałganem!

Długo tak trwało. A teraz gdy goście -
tato leci do kuchni, może coś wymości...
Lecz mamie przeszkadza - bo ona pitrasi.
Musi ze wszystkim zdążyć, nawet pożar zgasić!
Tato zdenerwowany, bo śrubeczkę zgubił,
mama zaś ze śmietany tworzy strugi długie...

Źle będzie. Bo też fatalnie wszystko jest odkładać.
Tego "na potem" nawet nie ma jak zagadać.
Nic nie wychodzi dobrze, a i drugim szkodzi.
Cóż? Sport był ważniejszy - oglądał go co dzień.
Teraz goście do domu, a choć gniazdek dużo
- to jedno najważniejsze. Inne źle tu służą.
Mama zdenerwowana, zaś syn od ojca się uczy
jak swojej żonie później, kiedyś tam, dokuczyć.

© Elżbieta Żukrowska 16.08.2019 r.
fot. salon24

JESTEŚ

Jesteś

Jesteś w tym wierszu, w każdym słowie,
które wyszeptały spierzchnięte usta.
Jesteś w tym zmierzchu, który w zmowie
z nocą gładkie wody zamienił w lustra.
I jesteś w pianie, którą niosą
na cichą plażę morskie słone bryzgi.
A nade wszystko w sercu jesteś.
Moim. Na czas obecny i czas przyszły.

© Elżbieta Żukrowska 15.08.2019 r.
fot. własna

SPACER Z MARZENIEM

Spacer z marzeniem

Kiedy nastroszysz swoje piórka
dojdziesz do ładu nawet ze mną
ustroję cię w nowy kapelusz
pójdziemy spotkać nockę ciemną

Najpierw na spacer przy ratuszu
a później rajd wokół jeziora
lubię gdy kipisz animuszem
i idziesz obok mnie wesoła

Już słychać echo naszych kroków
buty stukają dla zachęty
księżyc namawia aby z mroku
sen się wychylił uśmiechnięty

Otoczę ciebie mocną ręką
podtrzymam gdybyś się potknęła
masz minkę taką słodziusieńką
drżę abyś gdzieś mi nie zniknęła

Dziś ucałuję twoje oczy
czubeczki palców pasmo włosów
jutro po skroni niech się toczy
szept - jak miłosny cichy poszum

© Elżbieta Żukrowska 14.08.2019 r.
fot. własne

POLOWANIE

Polowanie 

Łobuziak mały - pchła nieznośna!
Mówiłam jej, by sobie poszła.
Ale się wcale nie słuchała
- ze mną została...

Lecz gdzie mnie gryzła - milczeć muszę,
godząc się nawet na katusze!
A ostre ząbki ma maleństwo!
Co za szaleństwo!

Mam tajne miejsca, nie nazwane,
jednak swędzenie podejrzane!
Cóż z pchełką zrobić? Nie ma rady!
- czas jej zagłady!

Pośpiech wskazany przy łapaniu,
więc taką akcję dobrze planuj.
Dlatego uzbrojona w lampę
zaraz ją stłamszę!

Złapałam, trzymam, pora śmierci!
Ale ta mała coś się wierci!
I wyskoczyła chyżo oknem
- niech sobie moknie!

© Elżbieta Żukrowska 12.08.2019 r.
fot. Wikiźródła

MINIATURKI PISANE NA DOBRANOC

Miniaturki pisane na dobranoc

Zrudziałym trawom szepnę - koniec
już rosa nie chce ze snu budzić
skruszyły się zżółkły ostanie
zabrakło im ożywczej strugi

Więc może tylko na dobranoc
dziś ucałuję mak ostatni
skąd tyle mocy że czerwony
czy zdoła wyprowadzić z matni

Ognik wesoły jasny płomyk
taki kochany i znajomy...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~  

Nie będzie wierszyka dzisiaj na dobranoc...
Zapomniałam chyba, jak się wiersze pisze.
Może cię przytulę i lekko pomiziam?
Sen przypłynie łodzią i cię ukołysze...

~~~~~~~~~~~~  

I oto dzień się kończy -
kroplą miłości, pożądania...
Spać już czy nie spać?
Może rozpalić w sercu ognisko?
Może zaglądać ukochanej w oczy?
Anioł tak westchnął.
Szepnął "dobranoc"
i się rozpłynął w szarej pomroce...

~~~~~~~~~~

Gdzie się podziała rosa, czemu deszcz nie pada?
Nie szemrzą krople w strugach w pociemniałym oknie
I choć mówisz "dobranoc" - to jest błazenada,
bo dobra już nie będzie, bo będzie okropnie,
skoro drzwi muszę zamknąć za tobą na klucz....

~~~~~~

Jeszcze ci szepnę - dobranoc, miły.
Gwiazdy mrugają, więc zaraz usnę.
A ty, najdroższy, czekaj tej chwili,
aż noc zostawi puzderko puste -
całkiem bez snów...
Może do jutra je znów napełni... nadzieją z bzów...

~~~~~~~

Nocka jakaś za krótka, a cisza się snuła

i nie budziło mnie wołanie sowy. 

I tylko auta kałuże kroiły
głośnym poszumem stwarzając ból głowy.

~~~~~~~~~~~~~~~~~

Nocka przyszła zaplątana w granatowy szal..
I przyniosła senne senki - zaczynają bal...
Tańczą kominiarczyk z Różą,
Mały Książę łka.
O, tych strachów jest za dużo!
Popłynęła łza...
Taka słona łza...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~   

© Elżbieta Żukrowska 5 - 11.08.2019 

DESPERACJA

/warsztat - tercyna/
DESPERACJA

Miało być śniadanie obiad i kolacja
lecz wyszło jak zawsze ciebie znów zabrakło
dla mnie pozostała czysta desperacja

Oczy mam zamglone lecz na przekór faktom
powinnam już wiosną przewidzieć rozstanie
gdy nie czułam żaru było mniej kontaktów

Daremna nadzieja na wspólne śniadanie
wakacje na Krecie kafejki przy plaży
a później namiętne wspólne figlowanie

Zamiast cykad wrony kraczą nam rozkazy
Zgrzyt płynie za zgrzytem koniec między nami
Pora zgasić światło nic się nie wydarzy

Ciemna noc faluje czarnymi skrzydłami
gwiazdy spłoszone zamarły w bezruchu
Kwiaty gniewu płoną pod czarnymi brwiami

© Elżbieta Żukrowska 10.08.2019 r.
fot. Lukas  Żuk. - zachód słońca na Krecie

KSIĘŻYC

Księżyc
/prawie erotyk/

nocą w srebrnej poświacie młodego księżyca
ktoś się tulił w altance i wzdychał i skarżył
księżyc jakby dla pary wartą się zachwycał

w rozbudzonej nie darmo bujnej wyobraźni
/bo sam jęknął z zachwytu widząc taki szmaragd/
natychmiast skory dążyć poza próg przyjaźni

i pomagać mężczyźnie rozebrać do naga
oswobodzić z bielizny nie tylko z sukienki
bo czegoż mógł dotyczyć ten różaniec błagań

podziwiał jak mężczyzna odsłania jej wdzięki
bez pośpiechu rozpina tajemne zapinki
i obnaża biust stromy a sam przy tym cierpi

tak bardzo drżą mu ręce choć owocu bliski
to jeszcze się wstrzymuje by czar trwał najdłużej
tymczasem obydwoje na chwilę zamilkli

księżyc aż czuł się chory od nadmiaru wizji
nie miał swojej kobiety planety lub gwiazdy
łzę uronił lodową swe wargi zagryzłszy

takie ludzkie uczucia prawdy i półprawdy
to miłość księżycowa - tu zabrakło nazwy

© Elżbieta Żukrowska 7.08.2019 r.
fot. z internetu

WIERSZYK NA DOBRANOC

Wierszyk na dobranoc

Dziś dużo wcześniej dobranoc głoszę

- trochę poczytam i pokokoszę. 

Jakieś uparte zawroty głowy, 

kręgosłup boli... powysiłkowy... 

Sobota złota, przerwa na piwo 

- ale nie dla mnie, choć - jako żywo - 

w dobrym klimacie małą miareczkę 

chociażby cydru... Nalej szklaneczkę...
A tam za oknem, za jarzębiną 

jakoś niemrawo obłoczki płyną 

- ktoś mówił BURZA i ARMAGEDON. 

Wcale nie będzie - więc już się nie bój.

© Elżbieta Żukrowska 3.08.2019 r.

fot. własna

KUCHENNE PISANIE

Kuchenne pisanie

Między garnkami i szklankami
rodzi się wiersz o pannie z groszkiem,
która przemyka opłotkami
w jasnej sukience, nieco mokrej...

A później, krojąc już marchewkę
i narzekając na nóż tępy,
panna chwyciła wody zgrzewkę
- może to tylko sentymenty...?

Co jest ważniejsze - po co sięgasz:
napisać wiersz, marząc o centach,
czy też ten groszek i marchewka
dla swego męża - jak przynęta?

Już cisza, spokój, mąż je obiad,
zły - nie przepada za jarzynką,
ale ty wiesz - witamin trzeba
i tak jest dobrze, bo się przymknął...

Tymczasem twoja panna z groszkiem
znów się ubrała w suknię śliczną,
już teraz deszczem jej nie chłoszczesz
- balladę tworzysz dramatyczną...

© Elżbieta Żukrowska 4.08.2019 r.
fot. własna

GDY PÓŁMETEK LATA ZA NAMI

Gdy półmetek lata za nami

Noc była spragniona romantycznych pieśni,
a tu już skowronki poznikały z pola
i słowik z bzów odleciał... Teraz sowa woła,
a na niebie klucze żurawi i gęsi.

Niby jeszcze nie jesień i nawet pajączki
nie zaczęły chaberdzi zdobić pajęczyną,
lecz lato zanika, ciepło musi zginąć,
a otwartą werandę znowu trzeba oszklić...

Na klombach nadal mnogość kolorów od astrów,
coraz bliżej ziemi przypada nasturcja,
dynia ciągle puchnie, a może rozkurcza,
jest przecież ozdobna i rada z poklasku.

Lecz noc tego nie widzi - ni kwiatów, ni liści,
jedynie zapachy słodkie sobie łowi,
a za zmoczenie ziemi podziękuję dżdżowi
i przysiądzie na chwilę wśród winogron kiści.

© Elżbieta Żukrowska 4.08.2019 r.
fot. własna

Zdjęcia

Wiersz warsztatowy

Zdjęcia

Komórka, komórka i pstryczek za pstrykiem,
bo zdjęcie, bo chwilka ta może być hitem.
Dla kogo te fotki? - zapyta przyjaciel.
Na wieczną pamiątkę - czyż można inaczej?
Jak później możliwe z obrazów tysiąca
wyłowić to jedno - przepiękne, gorące!?
Już szukasz godzinę, trzy doby, tygodnie -
niestety - zginęło, a było cudowne!
Tam wszyscy robili, pstrykali, śledzili,
by zaraz zapomnieć o tej ważnej chwili.
W powodzi wydarzeń wciąż dzieją się cuda,
więc może następna foteczka się uda...
Tę wrzucisz na fejsa, tę schowasz w albumie.
Lecz i tak zapomnisz, zagubisz je w tłumie.
Podpowiem ci drobiazg - fotograf z tysiąca
wybierze dziś jedno, a resztę odtrąca.
Od razu kasuje, wyrzuca do cienia,
bo przecież niewarte drugiego spojrzenia.

© Elżbieta Żukrowska 4.08.2019 r.
fot. Jacuś C.

MARZENIA NAD JEZIOREM

Marzenia nad jeziorem

Jezioro jak wielka misa
dla nas pełna gwiazd
w tatarach derkacz przysiadł
bąk zadudnił w bas
A spłoszony letni wietrzyk
musnął twoją twarz
jakby sprawdzał czy na pewno
uśmiech na niej masz

Uśmiech na niej masz

Na spotkanie z małą dłonią
sunie twoja dłoń
bardzo dobrze że jest duża
już dosięgła skroń
Niesie ciepło bezpieczeństwo
mam się przestać bać
z tobą mogę ruszyć wszędzie
nawet podbić świat

Nawet zdobyć świat

Kiedy jesień zabrzmi świerszczem
gdy nadpłyną mgły
nie zostawiaj mnie na wietrze
chcę wraz z tobą śnić
Przytulona w twoje ciepło
chcę przeczekać zmierzch
niechaj zima stąd ucieka
a skowronki śle

Niech skowronki śle

© Elżbieta Żukrowska 3.08.2019 r.
fot. Alicja Stankiewicz

ŚWITANIEM...

Świtaniem

Świtem piję kawę wróble wyćwierkują
modlitwę do nieba które rozjaśnione
zapłonie gdy trzeba uderzy promieniem
rozmyślnie gorącym - jest słońce

Włączam aparaty z odwieczną muzyką
gitara dla mnie szlocha chce zawładnąć duszą
zniszczony akordeon przy nim stare ręce
wie że takiego grania potrzeba mi więcej

koi zmysły choć oko znów zachodzi łezką
gdy rozedrgane dźwięki dotrą aż do serca
a z rozgrzanej duszy potok słów wyruszy
tam tęsknota - cóż ona - w nieznaną dal skręca

© Elżbieta Żukrowska 2.08.2019 r.
fot. własne

CZYŻBY...?

Czyżby...?

Wszystko zostało już powiedziane:
stary kałamarz trzasnął o ścianę,
po której teraz atrament ścieka.
Już nie uzbroi w wyraz człowieka,
nic nie zostanie więcej spisane...

A pisarz tylko ręką po czole
- nie ściga myśli. Ściera w mozole
ostatki gniewu, potu, uwagi...
Gdzieś w głębi duszy wie - nie da rady!
Ta rana będzie go długo boleć...

Lecz czy naprawdę już poległ właśnie?
Raz jeszcze kartkę kładzie na taśmie
i wyrównuje brzegi przy stole.
Jednak się rodzą giganty w porę!
Powstają nowe wątki dla baśni!

© Elżbieta Żukrowska 2.08.2019 r.
fot. własna

CZY TO MOŻLIWE - PYTAM W DUCHU...

Czy to możliwe - pytam w duchu...

Dziwny naród ci poeci -
piszą choć im nikt nie każe,
wysyłają z wnętrza słowa
i stawiają na ołtarze.

Każdy chciałby choć tomiczek
wydać, jasno wierszem błysnąć,
marzą - niekoniecznie skrycie! -
by wydany komuś wcisnąć...

A tu nikt się nie zachwyca...
Już drży broda, łza się zbiera
i do tego grupy forum
nagle wierszem poniewiera...

To źle piszę? Nie dość składnie?
Czemu ktoś się rymów czepia?
Wszak pasują. I dokładnie!
Skąd ta napaść na człowieka???

Niby co? Że częstochowa?
Wszak inaczej nie da rady!
To maniera niezbyt nowa -
każą pisać do szuflady!

I nie koniec, bo adminka
(ta co tak zadziera nosa)
infantylność zarzuciła
- lubi żądlić niczym osa!

Trudno przyjąć jest krytykę,
wszak się staram, niszczę pióro.
A adminka znowu na mnie...
No i minę mam ponurą...

Wniosek dla mnie teraz prosty:
znikam, co mam robić bosa?
Może jeszcze się podszkolę
i admince przytrę nosa.

Dziwny naród - ci poeci.
Piszą, aby coś tam sklecić.
Potem nocami czytają i...
chyba im jest zawsze mało..

© Elżbieta Żukrowska 31.07.2019 r.
fot. własne

ZADRŻĄ BOLEŚNIE WYZIĘBIONE DŁONIE

zadrżą boleśnie wyziębione dłonie

zbrakło nadziei - wtedy ptak nie śpiewa
lecz gorsza pustka którą niesiesz w sobie
gorycz aż krzyczy jak nad wodą mewa
może to bodziec

kiedy samotność bije cię po oczach
kiedy nostalgia na wylot przewierca
znajdź uścisk dłoni który darzy mocą
jest jak esencja

na nieruchomym niebie jasny obłok
samolot bielą dzieli nieba błękit
już pora lecieć gdzie może cię objąć
krzyna energii

a może dzisiaj zapatrzysz się w kwiaty
dostrzeżesz piękno natury i blaski
czas już nie ważny gdy dla krzywej chaty
pora kasacji


© Elżbieta Żukrowska 30.07.2019 r.
fot. własna

ANTEK

Tak się budowa zaczynała...

A  to jest stan na dzień 26 lipca 2019 r.
Widać jak Antoś coś w wiaderku na grę wciąga...

ANTEK

Wrony - od czwartej, później samochody.
Minutkę śpiewu ma ptak o poranku.
Koniec. Rusza budowa i na niej rozmowy:
ANTEK, podaj narzędzia, ANTKU!

Zgrzyta kołowrót, wibrują maszyny,
w górę w wiadrach jadą jakoweś substancje.
Antek wciąż na baczność, nie ważne dziewczyny,
bo z wysoka drą się: podaj wodę ANTEK!

ANTEK to, ANTOŚ tamto, bez chwili wytchnienia.
ANTEK, łazęgo, gdzie ty znowu chodzisz?
A tu słońce w zenicie w ogień się zamienia.
Nikt ANTKA nie zastąpi, fajrant za kilka jest godzin.

Wreszcie siedemnasta, ustają maszyny.
Woda z butelki ledwie twarz obmywa.
ANTEK  sprawdza telefon - pisały dziewczyny,
lecz zmęczenie wielkie... Nie, dziś nie będzie gdybać.

© Elżbieta Żukrowska 23.07.2019 r.
fot. własne

**** (Ziarno nienawiści...) - STORNEL

Ta strofa zwana jest STORNELEM. - Warsztat

*****

ziarno nienawiści
urośnie potajemnie wszczepione za darmo
szczęśliwy ten kto szybko ze zła się oczyści
nienawiści ziarno
może całkiem zniewolić wszystkie dobre myśli
a w sercu przemaluje uczucia na czarno

~~~~~~~~~~~~~~

złudna wierności
wkradłaś się w moje serce od złych uczuć brudna
niechaj nadzieja szybko uczy cię miłości
wierności złudna
straciłam całą ufność do twej rzetelności

przekreśliłaś uczciwość mówiąc że jest trudna

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

miłości szalona
porwałaś zniewoliłaś miałaś zamiar ochrzcić
jakbyś dopiero wtedy mogła być spełniona
szalona miłości
padłam w twoje rozwarte pełne żądz ramiona
przekonana do każdej lubej rozwiązłości

 Elżbieta  Żukrowska 20.07.2019 r.
  zdjęcie własne

PIĘĆDZIESIĄT LAT - A DLA NAS MOMENT

Pięćdziesiąt lat - a dla nas moment

Roczek za rokiem tak znienacka
i już pięćdziesiąt lat minęło,
a życie z nami się nie cacka:
zmarszczki posiało, plecy zgięło...

Choć w oddaleniu - to pod rękę,
świecą nam dawne ideały:
empatia, miłość, dobro, piękno.
Ułamki szczęścia czas ocalić.

Wspomnień okruszki zebrać w całość,
kilka zdjęć zrobić na pamiątkę,
aby to nowe się nie zlało
z dziś zakończoną pięćdziesiątką.

Kiedy zakwitły NAM kasztany
- młodość i miłość była w sercach,
nie przerażały żadne zmiany,
nieznany wyraz to "demencja"...

"Pod Papugami" śpiewał Czesław...
Krysia i Maciek, Basia, Andrzej -
im właśnie gwiazda uczuć wzeszła,
obrączka i przysięga dla niej...

Ktoś orzekł jednak, że za wcześnie,
że lepiej studia, tańce, wino
i zaszalało się troszeczkę,
Michał z niejedną już dziewczyną...

Dziś jest w pamięci amfiteatr,
spacery, bzy, pierwsze wyznania,
lecz czas powoli to zaciera,
wnukami chwalisz się od rana!

Rozkosznie było nam być młodym
i marzeniami biec daleko,
wierzyć, że wszystko jest przed nami,
prawdziwa miłość ciągle czeka.

Wierzyć, że gruszki są na wierzbie
że można plan zrealizować,
wystarczy tylko dłonią sięgnąć,
i można będzie wznosić toast!

© Elżbieta Żukrowska 16.05.2019 r.
zdjęcie - Ala Bartkowska
Wiersz powstał na Jej zamówienie.

*** (Dziś już czas...)

***

Dziś już czas ran nie leczy, a nowe zadaje,
krzycząc głośno, że starość, że już nie dasz rady.
A serce zbuntowane, nie słucha, nie staje,
gotowe dalej kochać, bez względu na zmiany!

Czyż naprawdę to starość? Przecież nadal można

przynosić JEJ bukiety i dawać drobiazgi,

nie pozwolić, by niemoc zabraniała doznań,

albo czas bezprzykładnie twe uczucia nadgryzł.

Jaka starość, gdy serce aż kipi miłością,

że usnęło libido - wcale nie przeszkadza!
Tylko szepnij wybrance - ode mnie nie odchodź!

I tak nad oschłym czasem rodzi się przewaga.

© Elżbieta Żukrowska 21.07.2019 r.

zdjęcie własne

LETNIE PODPOWIEDZI

Letnie podpowiedzi

Nie mów, że za mało piasku jest na plaży,
że fale za zimne, słońce za gorące.
Lato tu zajrzało, aby cię "przysmażyć",
jednako przyjemne na morzu czy łące.

Tylko burz unikaj, bo gdy woda siecze,
gromy rozgniewane sieją spustoszenie,
wichura zbyt łacno drzewem auto zgniecie,
a dla ludzi wcale nie ma zrozumienia.

Zatem czekaj słońca, bezchmurnego nieba,
zbieraj białe muszle lub ziele do wianka,
przy ogniu się staraj najpiękniej zaśpiewać,
nie pozwól tęsknocie beznadziejnie załkać!

Twierdzisz, że za mało piasku jest na plaży?
Że księżyc zdziczały, a koty niesforne?
Wszystko bez znaczenia, jeśli tylko marzysz.
Zły czas bez miłości - wszak to szybko pojmiesz...

© Elżbieta Żukrowska 11.07.2019 r.
fot. z internetu

ROZDMUCHUJĄC STARE SPRAWY...

Rozdmuchując stare sprawy...

Zawędrowałeś w kwieciste łąki,

w zapachy lata, w morze rozłąki,

choć się zdawało, że jedność blisko... 

A nieco dalej było ściernisko 

i zżęte chabry schły w letnim słońcu... 

Ty sam szeptałeś, że zbyt gorąco...

Zachwycały cię letnie kolory

i bieli dużo - jak cud bezsporny,

i te zapachy co gęsto wisząc

już otulały wieczorną ciszą...

by w dzień znów piętno magii odcisnąć

i gęstą rosą w akacjach błysnąć.

Co jeszcze było? Za czym tęskniłeś?
Przypomnij sobie - duży wysiłek...?

Lecz przecież warto, bo o nią chodzi,
o tę jedyną... Ile to godzin
stałeś pod oknem, w cieniu sumaka...
z ściśniętym sercem, gotów zapłakać...

Teraz te łąki, to morze maków,
gęstwina wspomnień, płaszcz z tataraku...
trele słowika i gwizdy kosa
- a dom z przyjaciół już opustoszał...
Sam ze wspomnieniem i ze wzruszeniem,
i sam z tęsknoty wielkim brzemieniem...

Jest cisza... Liczysz ćmy nad ogniskiem...
Miała odwiedzić, przyjść - lecz nie przyszła.
Nie przyszła...

© Elżbieta Żukrowska 9.07.2019 r.
fot. własne

BURZA NOCĄ

Burza nocą

Noc nie oznacza spokojnych godzin,
bo oto niebo ogniem dziś płonie
i piorunami do ziemi schodzi.

Grzmią mocne działa, choć to nie wojna,
trzaski, hałasy, napór wichury!
Olbrzym rwie blachę, dachy chce porwać!

Dawnym obrządkiem stawiasz gromnicę,
wtem słyszysz łoskot - runęło drzewo!
Perun nawiedził twą okolicę!

Oka nie zmrużysz - za oknem widno,
więc patrzysz przez nie na moc żywiołu.
Taka potęga i intensywność!
Dalej trwa burza w samorozwoju...

© Elżbieta Żukrowska 5.07.2019 r.
fot. Twoja pogoda - Pixabay

POECIE TRZEBA...

Poecie trzeba...

Poecie dużo smutku trzeba
- wtedy się rodzą piękne wiersze.
Słucha muzyki, w której klarnet
na zmianę ze skrzypcami łka...

Gdy na napiętej pięciolinii
czarne jaskółki sypią nuty,
złapany w sieci zapach nocy
nastraja duszę pośród łez...

Ty wiesz, że muszę, że napiszę!
I za zasłoną tkaną w gwiazdy
zapalam woskową świecę,
która dyktuje nowy wiersz...

Kiedyś przeczytasz, dotkniesz serca,
kiedyś się może nawet wzruszysz...
Patrz, po twoim niebie
ogon komety zmiata sny...

© Elżbieta Żukrowska 5.07.2019 r.
fot. blog gwiezdnyspacer

ROZSTANIE

Rozstanie

Nic się nie uda - nie ponaglaj!
Już po firance suną cienie,
są jak fioletowy powój,
który oplata światło bramki.

Od dziś nie będziemy razem jeść jagód...
Czas jest niczym rozsypane konfetti:
ta godzina twoja, ta moja,
ale która dokładnie - nie wiadomo...

Czy między nami było uczucie?
Może tylko trochę złotych iskier pożądania
i skrawki nadziei tak lekkie jak puch!

Odwracając się od wspólnego życia
zakładasz uciążliwe jarzmo samotności.
A później, w ciemności, oboje szlochamy przez sen...

© Elżbieta Żukrowska 4.07.2019 r.
fot. Pixabay

WIDZISZ SAM

Widzisz sam

Widzisz sam jak to jest:
cztery muchy, osa, pies,
a powietrze w słońcu drga,
widzisz sam - na końcu ja...

Pomyliły się imiona...
Byłam w ciebie zapatrzona.
Świat się śmiał, ze mną grał
w zielone, rozmarzone...

Pomyliły się adresy,
nie ma map, są GPS - y,
a czas diabeł nakrył czapką
i zachował się piracko...

Widzisz sam jak to jest:
puste wnętrza, szczeka pies...
Na zachodnim brzegu mgły,
na nich płyną ciche sny...

© Elżbieta Żukrowska 30.06.2019 r.
fot. z internetu

LATO, MOJE LATO !

LATO, moje LATO!

Ach, LATO !

Tęsknię do ciebie, zimą wzdycham,
czekam, aż minie pora cicha,
aż wreszcie ptaki, kwiaty, wiatry...!
O, jak cudownie! Jak inaczej!

Ach, LATO !

Aura prawdziwie zaszalała!
Popatrz chwileczkę - odkryte ciała!
A niebo czyste, lazurowe,
(dobrze kapelusz mieć na głowie).

Ach LATO !

Wieczory duszne od maciejki,
lecz krótkiej nocy nie potępiaj!
Słowiki ciągle trele tkają,
choć niby "cześć" rzuciły majom...

Ach, LATO !

I to jest to - LATO upalne -
przyjemność dla siebie zagarnę,
bo bardzo lubię morską bryzę
i falę, która plażę liże.

Och, LATO !

A kiedy już białe obłoki
ściemnieją i staną się deszczem,
ja na to z wielką łezką w oku
szepnę najczulej - zostań jeszcze!

© Elżbieta Żukrowska 22.06.2019 r.
fot. z internetu

HOP - SIUP!

Hop - siup!

Wiewióreczka fiku-miku
na to trzmiel odpowie bzyku!
Tu jest chmurka, a tam bzdurka,
wilk się w lesie sroży
na Czerwonego Kapturka!
Na jagody, na przygody
ruszył Kuba bosonogi,
a Grześ z wielce mądrą miną
nie ma worka - jest z dziewczyną!
Tak się kręci karuzela
i dzieciarnię rozwesela.

Fiku-miku na ręczniku
kogut zapiał kukuryku!
Dzban bez ucha chlusnął wodą,
by z dziewczyny zmyć urodę.
Z Bieszczad miś zwany Bazylim
nie chce wierzyć, że się myli,
że już wiosna, pora wstawać,
wszak zwołano szereg narad.
Nawet żubr, choć ociężały,
głową kiwa, bo jest śmiały.

© Elżbieta Żukrowska 18.06.2019 r.
fot. z internetu

PIWONIE (vilanella)

vilanella - warsztat

Piwonie

Rankiem mokre głowy dźwigają piwonie
uwalniają zapach - eteryczną piękność
kropelki na płatkach lśnią niczym cyrkonie
~~
Jeszcze niebo słońca żarem nie zapłonie
a i wiatr udawać może obojętność
ciężkie rosą głowy dźwigają piwonie
~~
Tak krótko trwa lato - umysł piękno chłonie
zachwycony kwiatem - gotów przed nim klęknąć
Rosy łzy na płatkach lśnią niczym cyrkonie
~~
A kiedy się zdarzą kwiatów pełne dłonie
najcieplejszy kolor i zapachu piękno
zanosisz do domu ogromne piwonie
~~
w salonie ustawiasz w przepięknym wazonie
to kwiaty którym lato nie da szybko zwiędnąć
kropelki na płatkach lśnią niczym cyrkonie
~~
Pokój w aromacie nieomal utonie
oczy się ucieszą na tę niecodzienność
rankiem ciężkie głowy dźwigają piwonie
rosa na ich płatkach udaje cyrkonie
~~
© Elżbieta Żukrowska 18. 06. 2019 r.
fot. z internetu

SKOŃCZYŁO SIĘ

Skończyło się

Ani rozzłoszczony wicher
ani spolegliwa miłość
nie zatrzymają urażonej dumy
Nie ma nic
co mogłoby wyrównać rachunki
Wściekłość dyszy ciężko
miłość gorzko szlocha
Sen jest zbyt daleko
znów nie przybędzie na czas
Skroplony wyrzut sumienia
znaczy drogę histerii
Jeden łyk to za mało
a cała butelka
gasi szanse na wyzwolenie

© 17.06.2019 r.
fot. z internetu

BUDZIKI

Budziki

  Córka: - Przecież słyszę, jak opowiadasz bzdurę za bzdurą! Społeczeństwo jest już tak podzielone, tak wymieszane, że... Skąd mam wiedzieć, kto ma rację? No skąd? Wszyscy narzekają. Wszyscy mają za mało pieniędzy. Znasz kogoś, kto zarabia w ciągu roku milion? Podobno takich jest wielu... A jednocześnie wszyscy żyją na kredyt, wierząc, że będą mieli dość kasy, by te debety pospłacać.
  Matka: - Może masz rację... A teraz jeszcze ten pożar Katedry Notre Dame... I parlament islandzki, który zagłosował, klasyfikując wszystkie religie jako broń masowej zagłady. Islam, chrześcijaństwo, judaizm, hinduizm i buddyzm są teraz w tej samej kategorii co broń jądrowa, gaz musztardowy i chemiczne środki bojowe. Czy ty to sobie możesz w ogóle wyobrazić?
   C:  - Nie wiem... Ale kiedy Hitler dochodził do władzy nie przeciwstawiano się mu, choć widziano, że dąży on do państwa totalitarnego. Rozbudował policję polityczną i aparat terroru. Wielokrotnie powtarzane kłamstwa stawały się prawdą.
   M: - Ale jaki to ma związek z Katedrą Notre Dame i ze strajkiem nauczycieli?
   C: - To wszystko jest buntem przeciwko ustalonemu wcześniej porządkowi. Nie mówię, czy ten porządek był dobry, czy zły. Jakiś tam był.
   M:  - Katedra też?
   C: - To musiało być podpalenie!
   M: - O, ty ekspercie od spraw pożarowych i politycznych! Lepiej zajmij się dziećmi i garami. Okna pomyj, pościel upierz. Zaraz święta.
   C: - Dziećmi zajmuję się na bieżąco. Garnki mam pełne smakołyków, a okna już dawno pomyte.
   M: - A co ci dzieciaki o szkole opowiadają?
  C: - O to chodzi, że absolutnie nic.
   M: - Nic? NIC ?
   C: - Mnie to też niepokoi. No dobrze - idę już do domu. Trzymaj się. A, i leków pilnuj! Pamiętaj o lekach. Jakoś ich za wolno ubywa. Podejrzewam, że zapominasz je brać. Mam rację?
   M: - Tylko czasem.
   C: - Mamo!
   M: - Nie mamuj mi tu! Jak będziesz miała tyle lat co ja, to zrozumiesz, jak to się dzieje. Za-po-mi-nam. Nic na to nie poradzę. Starość. Gdybyś mieszkała ze mną - pewnie byś na bieżąco przypominała.
   C: - A nie możesz sobie budzika ustawić?
   M: - Pięć razy dziennie? Bo tyle razy biorę leki. A czasem nawet o siedmiu różnych godzinach. Daj spokój. Nie mogę żyć ciągle myśląc o lekach.
   C: - Kupię ci siedem najtańszych budzików. Na każdym napiszę nazwę leku. Może tak być? Daj buziaka i już idę. Zacznę od dwóch. Zobaczymy co dalej.
  M: - Kup od razu siedem - pewnie dostaniesz rabat!

© Elżbieta Żukrowska 28.05.2019 r.
fot. z internetu

NIE OBRONISZ...

Nie obronisz...

Na plaży z moich snów cichną pod wieczór rozmowy
a morze szumi znów z tęsknotą zawsze gotowe
słońce już topi się obmywa twarz zimną wodą
nigdy nie zwróci cię nie ważne na co dasz zgodę

Pamiętam zapach twój i usta drżące z pragnienia
w snach jesteś bardziej mój lecz tego nie doceniasz
w życiu jak szary cień przemykasz z pracy do domu
i choć jest bardzo źle nie skarżysz się nikomu

Miłość spaliła się ktoś zgasił już naszą świeczkę
świt nowe zorze śle lecz darmo takie wycieczki
krzyk gdzieś się z duszy rwie w galopie są dzikie konie
a miłość upadła w piach nie znajdziesz jej nie obronisz

© Elżbieta Żukrowska 25.05.2019 r.
fot. z internetu

KTOŚ SZUKA...

Ktoś szuka...

Ktoś szuka złotych plaż i białych żagli na niebie,
pocztówki wysyła w dal, kona z tęsknoty do ciebie.
Ja nie mam z tego nic, nie warto tęsknić i marzyć.
W kolejnym lecie tkwi żal - że nam się dziś nic nie wydarzy!
Na skrzydłach białych mew płynie kolejne wezwanie,
zgubiło się w pianie fal, nie natrafiłeś już na nie...

Teraz przy tobie jest najukochańsza z wybranych,
szczęście oślepia cię, gdyż jesteś tak zakochany...

© Elżbieta Żukrowska 31.05.2019 r.
fot. Andrzej kosiba

NIE CHCĘ...

Nie chcę...

Nie chcę, nie słyszę, milknie dusza.
Trawa szeleści pod stopami.
Na gałązeczce ptaszek usiadł
- utrzyma ciężar, czy się złamie?

Jaki ma związek ptak i dusza?
Obojgu skrzydła były dane.
Ptak już w przestworzach, a czy dusza
też tak uleci - czy zostanie?

© Elżbieta Żukrowska 1.06.2019 r.
fot. z internetu

*** (chodź zaśpiewam ci...)

***

chodź
zaśpiewam ci pieśń
której nie znasz

opowiem ci baśń
której nigdy nie słyszałeś

chodź
dam ci
kromkę chleba

© Elżbieta Żukrowska 3.06.2019.
fot. z internetu